مساله چگونگی برخورد با غرب در گفتمان سیاسی امام خمینی (ره)

پس از ظهور تمدن جدید غرب و نفوذ و گسترش آن در جوامع شرقی از جمله ایران، چگونگی برخورد با آن به یکی از مسائل مهم آنان تبدیل شد و آنان را بر سر دوراهی انتخابی دشوار قرار داد، زیرا که آنان از یک سو خود را نیازمند دانش و تجربه غرب می دیدند از سوی دیگر از سلطه استعماری آن گریزان بودند. ایرانیان نیز که پس از شکست از روسیه بطور جدی به ضعف خود و برتری غرب پی بردند فکر چاره جویی افتادند. پس در حالیکه برخی از آنها در این راه جویی مرعوب غرب شده و نسبت به هر آنچه خودی بود دچار تردید گردیده و پذیرفتند که راهی جز پیوند همه جانبه با غرب بدون هیچ دخل و تصرفی ندارند، عده ای دیگر به داعیه جلوگیری از اضمحلال هویت دینی و ملی و مقابله با سلطه استعماری غرب به مقابله با هر آنچه غربی بود پرداخته و بستن همه درها را به روی آنچه غربی بود توصیه کردند. اما در این میان کسانی نیز بودند که راه میان را مطرح ساختند و ضمن تاکید بر هویت دینی و بومی، وجوه مثبت تمدن جدید غرب را قا بل اقتباس دانستند. امام خمینی (ره) بعنوان معمار نظام جمهوری اسلامی از جمله کسانی بودند که بر اثر شناخت وجوه مختلف تمدن جدید غرب و همچنین اصول مترفی اسلام، گفتمانی را در این مواجهه ساماندهی کردند که در آن: -1 اصول نواندیشی تمدن جدید غرب در زمینه انسان شناسی، فردگرایی، لیبرالیسم (آزادی خواهی) دموکراسی و ... با نقد و گزینش پذیرفته می شود. -2 علم و فن آوری بعنوان ابزار و میراث بشری، به شرطی که موجب وابستگی ملل شرقی، خوباختگی و رکود آنان نشود قابل اقتباس تلقی می شود. -3 هر گونه سلطه جویی استعماری غرب مورد طرد و نفی قرار می گیرد. راهکار علمی ایشان در این مواجهه احیاء اصول و ارزشهای ثابت دینی است که به اعتقاد امام سازگار با هر نوع زندگی مترقی و پیشرفته بوده و قادر است تمامی جنبه های زندگی مسلمانان را اداره نموده و آنها را از عقب ماندگی و سلطه جویی های غرب رها سازد.